Pamiętaj:

  • Patrz na chorego jak na człowieka. Choroba nie jest podstawą, by człowiek nie mógł podejmować samodzielnych decyzji. 
  • Chory ma zarówno prawo do wiedzy, jak i do niewiedzy na temat swojego stanu zdrowia. Ważne jest, aby uszanować jego wolę i aby umożliwić mu świadome podjęcie tak ważnej decyzji.
  • Chory ma prawo wyrażenia woli dotyczącej dalszego postępowania, np. decyzji o odstąpieniu od terapii przedłużającej życie lub wyboru miejsca pobytu aż do śmierci.
  • Chory powinien czuć akceptację, szacunek, mieć poczucie bezpieczeństwa oraz bycia kochanym.

Spróbuj:

  • Zrozumieć sytuację chorego, który znalazł się pod twoją opieką.

    Jeszcze niedawno miał nadzieję na pełne wyzdrowienie, sam o wszystkim decydował, był w pełni niezależną i samodzielną osobą, ze swoimi pasjami, planami, przyzwyczajeniami, dziwactwami. Może twój bliski dotąd radził sobie sam. I nagle, z dnia na dzień, jest zupełnie zależny od ciebie. 
     

  • Traktować chorego adekwatnie do wieku. Jeżeli twój bliski jest osobą dorosłą, nie traktuj go z powodu choroby jak dziecka. 
  • Poznać, na tyle ile jest to możliwe, preferencje i upodobania chorego, np. dotyczące jedzenia, sposobu odpoczynku. 
  • Zawsze mówić choremu, co robisz w związku z pielęgnacją i opieką nad nim oraz uzyskać na to jego zgodę.
  • Zapewnić intymne warunki, szczególnie podczas czynności pielęgnacyjnych.
  • W miarę możliwości spełniać prośby chorego, być uważnym na skargi.
  • Nie zmuszać chorego do jedzenia. Nie karmić na siłę
  • Nie wyręczać chorego, jeśli jest w stanie sam wykonywać dane czynności. 
  • Nie robić nic wbrew woli chorego, na siłę (chyba, że jest to konieczne i działamy dla dobra chorego. Wtedy należy wytłumaczyć dlaczego jest to konieczne).
  • W rozmowach zachować spokój. Nie bagatelizuj niepokojów chorego, nawet tych, które wydają ci się błahe. Twój spokój, wiedza i profesjonalizm jako opiekuna zwiększa poczucie bezpieczeństwa chorego.
  • Mówić do chorego z szacunkiem, wrażliwością ale jak najbardziej wprost. Nie okłamywać chorego.
  • Uszanować, jeżeli chory woli przebywać w samotności. Jeśli taki stan trwa nieprzerwanie i niezmiennie przez dłuższy czas (dwa tygodnie) skonsultuj się z psychologiem lub psychoonkologiem.
  • Pozwolić na pojawienie się wszystkich emocji, bez wyjątku. Daj choremu prawo do ich przeżywania. Nie obwiniaj się za to, że je odczuwa.

Unikaj:

  • Rozmowy z chorym, jakby nie widział, nie słyszał, nie pojmował i nie czuł co się dzieje.
  • Mówienia do chorego „jak do dziecka”, np. używania zdrobnień.
  • Mówienia o chorym przy nim w trzeciej osobie, nawet szeptem bez względu na stan w jakim się znajduje. Nigdy nie masz pewności co słyszy chory.
  • Używania zwrotów typu: „Musisz się zmobilizować”, „Powinieneś dużo jeść”, „Musisz być silny” „Wszystko będzie dobrze”, „Nie płacz” etc.
  • Obiecywania niemożliwego.
contact

Nie znalazłeś pomocnych materiałów?

Pomóż nam rozwijać pomocnik online dla opiekunów osób nieuleczalnie chorych w domach. Napisz do nas i zgłoś temat, którego brakuje.

NAPISZ DO NAS