W terminalnym okresie choroby nowotworowej podstawowe znaczenie mają ćwiczenia łagodzące objawy towarzyszące temu okresowi

Pamiętaj:

  • Istotne znaczenie mają ćwiczenia mięśni kończyn dolnych (a pośrednio również mięśni brzucha), które zwiększając przepływ krwi, zapobiegają tworzeniu się:
    •    zakrzepów w dużych naczyniach żylnych (łydki),
    •    obrzęków kończyn dolnych,
    •    zaników i przykurczów dużych mięśni,
    •    zaparć – dzięki ćwiczeniom poprawia się perystaltyka jelit.
  • Częste przyjmowanie pozycji siedzącej lub stojącej zwiększa pracę mięśni oraz poprawia funkcję wszystkich narządów i układów wewnętrznych. 
  • Chory powinien jak najczęściej lub jak najdłużej przebywać poza łóżkiem, co również łagodzi nudności, wymioty, zaparcia.
  • Główne zasady fizjoterapii to: ćwiczyć często, ale w krótkich seriach; zajmować się najważniejszymi problemami chorego; działać cierpliwie ale konsekwentnie.
  • Przyczyną bólu w terminalnym okresie choroby (zwłaszcza pośrednio związanego z chorobą nowotworową lub jej leczeniem) jest często ograniczenie aktywności ruchowej. Brak ruchu powoduje bolesne skurcze mięśniowe, kolki jelitowe i zaparcia, głównie u chorych długo leżących w łóżku. 
  • Chorzy, martwiąc się postępem choroby (często borykając się również z depresją), rezygnują z aktywności fizycznej, odmawiając podjęcia współpracy. 
  • Jeżeli stan fizyczny chorego na to pozwala warto wstawać z łóżka i wykonywać nawet najlżejsze ćwiczenia. Pomoże to w pokonaniu zmęczenia i depresji. 
  • Poprawa stanu zdrowia może nastąpić, gdy chory mobilizuje własne siły i własną wolę. Jeśli chory nie ma sił ani motywacji, nie możemy go zmuszać do ćwiczeń. Warto wtedy zwrócić się o poradę do fizjoterapeuty i psychologa. 
  • Jeżeli jest taka możliwość warto skonsultować plany fizjoterapeutyczne z lekarzem. Może się okazać że chory nie wie wszystkiego na temat swojego stanu zdrowia. Np. nalega na pionizację, chodzenie a tymczasem ma liczne przerzuty do kości i intensywna fizjoterapia mogłaby spowodować złamania. 
  • W przypadku braku kontaktu z chorym, po ustaleniu z lekarzem i gdy stan chorego jest stabilny, wykonujemy ćwiczenia bierne.

Jeżeli chory jest świadomy i pozostaje w logicznym kontakcie, podczas ćwiczeń:

  • Zaplanuj wraz z chorym konkretny czas w ciągu dnia, który przeznaczycie na ćwiczenia.
  • Powiedz choremu, co zamierzasz zrobić i jak będzie przebiegało dane ćwiczenie. 
  • Rozmawiaj z chorym, zapytaj jakie ma preferencje. Zapewnij warunki, w których Twój podopieczny będzie się czuł bezpiecznie, intymnie i zachowa godność.
  • Na bieżąco mów choremu co robisz i uzyskuj na to jego zgodę. Pytaj chorego, czy wszystko w porządku.
  • Zachowaj spokój, zapewnij chorego o swojej trosce. Miej dobre nastawienie, które często udziela się choremu.

Gdy z chorym nie ma kontaktu logicznego:

  • Zapewnij choremu warunki do ćwiczeń, wykaż się troską i cierpliwością.
  • Mów do chorego na bieżąco co zamierzasz zrobić i jak to będzie przebiegało. 
  • Obserwuj chorego. Każda gwałtowna zmiana zachowania to sygnał, że chory czuje dyskomfort.

Jeśli w trakcie ćwiczeń dolegliwości chorego nasilą się:

  1. Zachowaj spokój

    Przerwij czynności i zachowaj spokój, co zapewni poczucie bezpieczeństwa choremu.

  2. Ustabilizuj stan chorego

    Spróbuj ustabilizować stan chorego: zmień pozycję chorego, podaj zalecane leki, spróbuj zmniejszyć lęk chorego.

  3. Odłóż ćwiczenia na później

    Spróbuj wrócić do danej czynności później: za kilka godzin lub następnego dnia.

contact

Nie znalazłeś pomocnych materiałów?

Pomóż nam rozwijać pomocnik online dla opiekunów osób nieuleczalnie chorych w domach. Napisz do nas i zgłoś temat, którego brakuje.

NAPISZ DO NAS